Daisuke Yokota
Untitled

Biografie

De in 1983 in Japan geboren fotograaf Daisuke Yokota studeerde aan het Nippon Photography Institute in Tokyo. Tijdens zijn opleiding werd hij beïnvloed door fotografen die werkten bij het fotografisch coöperatief Vivo, dat in 1957 werd opgericht en de fotografen die georganiseerd waren rond het tijdschrift Provoke dat in 1969 werd opgericht. In het Provoke-manifest staat: “… om fragmenten van de realiteit te grijpen die ver buiten het bereik van reeds bestaande taal liggen, en presenteerden materialen die zich actief verzetten tegen woorden en ideeën … materialen om gedachten te provoceren.”. Vivo bestond slechts vier jaar en het tijdschrift Provoke bestond uit drie edities maar beide organisaties drukten wel hun stempel op de moderne fotografie in Japan. De fotografen zoals Daido Moriyama en Takuma Nakahira werkten natuurlijk met analoge apparatuur. Toen Yokota afstudeerde begon het digitale tijdperk dat natuurlijk gepaard ging met andere technieken die er tevens voor zorgden dat Yokota zich ook kon bevrijden van de opvattingen over fotografie die hij in zijn opleiding had meegekregen.
In 2013 worden bij het museum Foam in Amsterdam foto getoond uit de Nocturnes Series uit 2012. De foto’s zijn het resultaat van een proces waarbij eerst bestaande afdrukken opnieuw gefotografeerd worden en waarbij gevarieerd wordt met de ontwikkeltijd. De verkregen afdrukken worden vervolgens gescand en in Photoshop in verschillende lagen opgemaakt waaruit de uiteindelijke foto ontstaat.
Yokota heeft eigen stijl ontwikkeld door zich te concentreren op de processen en materialen waarmee foto’s gemaakt worden. Zijn nieuwe manier van foto’s maken komen volgens hem voort uit “ideeën die opkomen uit zijn dagelijkse werk”.
Als kind verzamelde hij fossielen en kristallen en werd hij lid van een scheikundeclub op de basisschool. Yokota ziet een grote overeenkomst tussen zijn experimenten om allerlei chemicaliën te mengen en te experimenteren met dat wat hij nu doet met fotografie. Na zijn studie bouwt hij een doka en gaat hij thuis foto’s afdrukken. In 2008 stuurt hij werk in bij New Cosmos of Photography met foto’s die hij had gemanipuleerd met fotobewerkingssoftware. De bewerkingssoftware gebruikte hij om onnodige elementen te wissen, het was niet de bedoeling om foto’s zo te bewerken dat je niet zou zien dat er dingen waren gewist. De foto’s lieten verontrustende beelden zien die bijna op grafische kunst leken. Hij krijgt een eervolle vermelding.
In de jaren daarna werkt Yokota verder aan zijn productietechnieken. Rond 2012 werkt hij aan een techniek die camera loos is; de fase van het fotograferen wordt overgeslagen en de onbelichte film wordt direct ontwikkeld. Het proces begint dus niet met een reeds bestaand beeld. Yokota richt zich in dit kleurenwerk meer op de emulsie, op de verschillende texturen, dan op het onderwerp.
Als een foto in zijn collectie vindt die hem aanspreekt, dan maakt hij er een digitale afbeelding van, ontwikkelt deze en fotografeert de afbeelding opnieuw tot wel 15 keer, totdat deze steeds meer gedegradeerd raakt. Hij ontwikkelt de film op manieren die opzettelijk ‘onjuist’ zijn, door licht te laten doorlekken of de negatieven te verschroeien met behulp van kokend water of azijnzuur. Het vermeende onderwerp vervaagt en er ontstaan schaduwen, texturen, vlekken en andere soorten visuele ruis.
Volgens Yokota zijn “er geen verhalen in mijn werk. Er is alleen wat de kijkers er zelf in vinden. Ik ben meer geïnteresseerd in het verkennen van tijd en meervoudige mogelijkheden die in de realiteit bestaan.” Yokota gebruikt meerdere lagen van herfotografie om gelukkige ongelukjes te verkrijgen en zo zijn ideeën over hoe het geheugen in de loop van de tijd wordt gevormd en ontwikkeld, te assimileren. Hij legt uit: “We herinneren ons een enkele ervaring uit het verleden keer op keer, maar nooit twee keer op dezelfde manier. Herinneringen worden ervaren in relatie tot het heden. Terwijl we herhaaldelijk onze herinneringen oproepen, geloof ik dat deze herinneringen veranderen in relatie tot wat er nu met ons gebeurt. Hoewel fysieke ervaring van tijd enkelvoudig is, kan tijd op een bewust niveau zich vermenigvuldigen met elke herinnering aan een herinnering en de verschillende ervaringen van tijd die door deze acties worden gegenereerd, verlopen parallel aan een fysieke tijd. Door die vermenigvuldigende herinneringen opnieuw te creëren via een reeks herinneringenacties, gebruik ik ze als belangrijke gegevens die me vertellen over mijn huidige zelf en de wereld om me heen.”

Informatie en citaten uit:
https://www.foam.org/artists/daisuke-yokota
https://global.canon/en/newcosmos/interview/daisuke-yokota/index.html
https://1000wordsmag.com/daisuke-yokota/